Hürriyet’ten Barbaros Tapan’ın haberine göre film, 1957 yılında Enzo Ferrari’nin “Mille Miglia” yarışına katıldığı dönemi merkezine aldı. Hayatının en zorlu dönemini yaşayan Enzo Ferrari, şirketinin iflasıyla karşı karşıya kalmasının yanı sıra aynı zamanda zorlu bir evlilik ve oğlunun yasıyla mücadele etmeye çalışıyordu. Oyuncular Barbaros Tapan’ın sorularını yanıtladılar…
NEDEN ENZO FERRARİ’Yİ ANLATMAYA KARAR VERDİNİZ?
– Michael Mann: Çünkü onun hikâyesi son derece insani. Bir karakterin dinamiğiyle beraber adamın içine ne kadar spesifik bir şekilde girerseniz, dalış o kadar derin olur. Onun pek çok parçasının birbirine karşıt olduğunu ve yaşamının benim için hayatın gidişatına uygun olduğunu fark ettim.
Enzo Ferrari’nin uzun bir kariyeri vardı. Neden özellikle 1957 yılını seçtiniz?
– Michael Mann: Çünkü hayatında süregelen dinamik çatışmaların çoğu, bu özel zaman diliminde. Şirket iflas ediyor. Ama daha da önemlisi oğlu Dino’yu kaybetti. Yani kendisi kederli bir durumda. O ve Laura’nın evliliği çöküyor, ikisi de acıyla farklı şekillerde baş ediyor. Yani, onların geçmişine ve geleceklerinin ne olacağına dair her şey tam da bu anda dönüyor. Bu, hayatımız boyunca hepimizin başına gelir. Keder, kayıp, aşk, tutku, hırs, bunlar evrensel şeylerdir. Bunların hepsi Enzo Ferrari’nin yaşamında çok melodramatik bir şekilde sıkıştırılmış.
O yıllarda Maserati ile Ferrari arasındaki rekabet nasıldı?
– Michael Mann: İki şirket arasında çatışma var, ikisi de çok farklı sebeplerden dolayı iflasın eşiğinde… Enzo bir yarış arabası sürücüsü. Onun umursadığı tek şey yarış takımı. 1920’lerde sürücülükten ayrıldı ve orta düzeyde bir başarı elde etti. Belki bir ya da iki kez Nuvolari’ye karşı yarıştı ve bu onu bir yarış arabası sürücüsü olmadığına ikna etmeye yetti.
GÖZ KORKUTUCU VE HEYECAN VERİCİYDİ
Adam Driver, “Bu filmde oynamalıyım” dediğiniz nokta ne zaman gerçekleşti?
– Adam Driver: Michael ve ben bir yıl önce tanışmıştık ve açıkçası her zaman onunla çalışmak istemiştim. Bana senaryoyu gönderdi, okudum ve karakter tam olarak onun anlattığı gibiydi. Göz korkutucu ve heyecan vericiydi.
Adam, son birkaç yılda sizi iki ünlü İtalyan karakterini canlandırırken gördük. İlki Maurizio Gucci’ydi, şimdi de Enzo Ferrari. Bu tür karakterleri oynamanın getirdiği ekstra sorumlulukla nasıl başa çıkıyorsunuz?
– Adam Driver: İşin içine dalmak yeni bir dil öğrenmeye benzer ve farklı bir kültürü anlamak oyunculukta en sevdiğim şeydir. Oyuncu olmanın şanslı tarafı da zorunlu empatidir. İki, üç ay ya da bir yıl boyunca sizden farklı olan ve farklı zamanlarda farklı seçimler yapan biriyle empati kurmaya zorlanıyorsunuz. Yargılamadan, onların hayatlarına dürüstçe bir perspektifle bakın ve kendinizi düşündüklerinize kaptırmaya çalışın. Bu çok tuhaf bir iş ama benim ilgilendiğim şey bu…Ama tehlike şu ki filmi Modena’da, Ferrari ikonografisiyle çevrili bir şekilde çekiyorduk, Ferrari müzesine gidiyorduk. Ferrari sembolünün, isminin, çelişkili hikâyelerin, kişisel çağrışımların, restoranların ne kadar çok olduğunu görüyorduk. İnsanlar için büyük bir anlam ifade ediyordu. Bu yüzden işi batırmamak, ciddiye almak gerekiyordu… Sorunuza kısaca cevap vermek gerekirse, bu kişileri canlandırmak ek bir sorumluluktu çünkü bu benim kültürümden değildi, bu yüzden daha fazlasını bilmem gerekiyordu.
OKUDUĞUM EN İYİ SENARYOYDU
Patrick Dempsey, peki siz bu filme nasıl dahil oldunuz?
– Patrick Dempsey: Bu senaryoyu sanırım 10-12 yıl önce okudum. Okuduğum en iyi senaryo buydu… Bunun bir parçası olmak istedim. O zamanlar Londra’da çalışıyordum, geçen yıl Ferrari’nin kazandığı açılış Grand Prix’sini izlemeyi yeni bitirmiştim. Ben de “Bu Ferrari’nin yılı olabilir” diye düşündüm ve Michael’a ulaşmak istedim. Ona “Filmin devam edeceği doğru mu” diye bir e-posta gönderdim. Yaklaşık bir ay sonra bir telefon aldım ve şöyle dedi: “Piero Taruffi’yi oynamak ister misin?” Ben de “Kesinlikle. Bunun bir parçası olduğum için çok minnettar olurum” dedim. İşte böyle başladı.
ARABALARI KULLANMAMA İZİN VERMEDİLER
Michael Mann, filmde araçların gerçek motor seslerini kullandınız değil mi?
– Michael Mann: Evet, filmde gerçek arabaların sesleri var. Örneğin, filmdeki tek koltuklu Maserati’nin tarihi bir otomobili. Sahibi Pink Floyd’un davulcusu Nick Mason’dur. O arabayı 8-9 tane mikrofonla donattık ve her durumda ve seste kaydettik. Aynı şeyi V12 Ferrari yarışmasında da yaptık. İki arabanın da sesleri orijinaldir ve buna benzeyen hiçbir şey yoktur. İkisi de çok güzel, tehditkâr, vahşi ve çok duygusallar. Bunu fark ettiğiniz için teşekkür ederiz.
Bu tarihi araçları sürme hissi nasıldı, Adam?
– Adam Driver: Sigorta nedeniyle arabaları kullanmama izin vermediler. Daha önce de söylediğim gibi, bu filmi yapmak bir mucizeydi ve filmin en pahalı kısmına dokunmamı istemiyorlardı… Arabaları kullanmıyorum, ön prodüksiyon haricinde Ferrari ile yarıştık. Diğerlerine gücüm yetmiyor. Ve başlangıçta onu ben sürmüyorum, bir taşıyıcının üzerinde. Tekrar ediyorum, küçük ekipmanlar konusunda bana güvenmiyorlardı.
Patrick, siz yarış sahneleri için neler söyleyeceksiniz?
– Patrick Dempsey: Yarış sahnelerini yaparken, başlangıç kısmı kesinlikle oldukça heyecan vericiydi çünkü daha hızlı gitmeye devam ediyorduk. Görünürlük berbattı. Ben de “Burada ne işim var?” diye düşündüm. Takla kafesi yoktu. Bu gerçekten korkutucu. Bu durum size, o dönemdeki sürücülerin neler yaşadığını, bu kadar yakından yarışırken kendilerinin ve rakiplerinin maruz kaldığı risklere dair çok daha iyi bir bakış açısı sağlıyordu. Çok heyecan vericiydi.
patronlardunyasi.com
